Zgrzytanie zębami podczas snu, szczękościsk i nadmierne napięcie mięśni okolic szczęki to przypadłość, na którą cierpi coraz więcej osób. Szacuje się, że ponad połowa dorosłych zmaga się z problemem bruksizmu, który pomimo swojej powszechności może mieć bardzo poważne konsekwencje dla zdrowia. Patologiczne tarcie zębami żuchwy o zęby szczęki należy do zaburzeń występujących w trakcie snu, zaś przyczyn jego występowania upatruje się stresującym trybie życia.
Przyczyny powstawania bruksizmu
Pomimo wielu lat badań nad przyczynami powstawania bruksizmu, naukowcy po dziś dzień nie są w stanie wykazać jednoznacznego powodu jego występowania. Bruksizm jest bowiem złożonym problemem, którego powstawania można doszukiwać się w:
– ogólnym złym stanie zdrowia pacjenta – na skutek występujących chorób przewlekłych oraz nadmiernej ekspozycji na sytuacje stresowe,
– wadach zgryzu i jamy ustnej – kiedy zęby ścierają się poprzez ich nieprawidłowy kontakt,
– predyspozycjach genetycznych,
– nietolerancjach pokarmowych – nadwrażliwość na określone produkty może powodować nietolerancje oraz doprowadzać do zakwaszenia organizmu wywołującego stres.
– niedoborze witamin i minerałów – m.in. dietę ubogą w magnez,
– nieprawidłowo przeprowadzonych zabiegach dentystycznych,
– stresie, nerwicy
– nałogach, częstym żuciu gumy
– dysfunkcjach stawów skroniowo-żuchwowych
– zakażeniach pasożytniczych!
Objawy bruksizmu
Bruksim to jedna z najczęściej ignorowanych przypadłości, na które cierpią pacjenci. W wielu przypadkach osoba cierpiąca na nadmierne zaciskanie szczęki i zgrzytanie zębami nie zdaje sobie sprawy w występowania problemu. Najczęściej występującymi objawami bruksizmu są:
– bóle głowy, karku i pleców,
– ból w okolicy oczodołów, nieostrość widzenia oraz zaburzenia równowagi
– bóle uszu, szumy i problemy ze słuchem,
– zaburzenia produkcji śliny,
– przerost lub bolesność w okolicy przyczepów mięśni żwacza
– zmożone napięcie mięśni obręczy barkowej – m. mostkowo-sutkowo-obojczykowego,
– ścieranie zębów,
– pękanie szkliwa oraz zaniki przyzębia,
– częste krwawienie podczas mycia zębów
– przygryzanie policzków
Jak leczyć bruksizm?
W wielu przypadkach leczenie bruksizmu to złożony proces, w którym swój udział bierze wielu specjalistów. Pierwszym z nich niewątpliwie powinien być stomatolog, który oceni skalę zniszczeń powstałych w jamie ustnej, zbada stan zgryzu i wysokości zwarcia zębów oraz podejmie decyzję o ewentualnej konieczności korekcji zgryzu przy użyciu aparatu ortodontycznego. W wielu sytuacjach pomocne okazuje się korzystanie z nakładki na zęby w postaci szyny relaksacyjnej, jednak warto pamiętać, że jej stosowanie nie leczy przyczyny powstawania bruksizmu, a jedynie niweluje jego poważne skutki.
W przypadku, kiedy przyczyną powstania bruksimu nie są czynniki wynikające z nieprawidłowego ułożenia szczęki/zgryzu, warto zgłosić się po pomoc do innych specjalistów np. psychoterapeuty, psychologa, dietetyka lub osteopaty/fizjoterapeuty, którzy wykorzystując znane im metody i techniki pracy pomogą odnaleźć przyczynę powstania problemu.
Bruksizm według osteopatii
Jednym z powszechniejszych czynników wpływających na występowanie i intensywność bruksizmu jest stres. Stresujemy się wtedy, gdy sytuacja wymaga od nas zmiany, a poczucie bezpieczeństwa i stabilności zostaje ograniczone. Na poziomie ciała dochodzi wtedy do reakcji wegetatywnych, czyli tych związanych z układem nerwowym, który jest niezależny od naszej woli. Do takich reakcji możemy zaliczyć m.in. napięcie mięśni.
W czaszce znajdują się nerwy czaszkowe, które są częścią układu wegetatywnego i unerwiają m.in. rejon twarzy. Zaopatrują struktury związane ze stawami skroniowo-żuchwowymi. Przewlekła reakcja na stres będzie powodować reakcje organizmu oraz jego dostosowanie do sytuacji. Może to spowodować powstanie naprężeń i napięć, które będą wpływać na nerwy czaszkowe i uniemożliwiać im prawidłowe funkcjonowanie.
Leczenie nerwów czaszkowych wymaga wiedzy oraz umiejętności zbadania i oceny rejonu czaszkowego i trzewnego. Praca w miejscach które są kluczowe dla przebiegu nerwów nie ogranicza się tylko do czaszki czy też stawów skroniowo-żuchwowych. Celem leczenia jest zniesienie ograniczeń wegetatywnego układu nerwowego tak, by reakcja na stres mogła przebiegać swobodnie.
